George naar de top

Fysiek hersteld is het vandaag aan George om de Ventoux te beklimmen vanaf Bedoin. Bammetjes van het ontbijt mee in de achterzak; bidon nr 1 met water en bidon nr 2 met water en een magisch energiepoedertje en daar gaat ie. Hij wil geen fotoreportage; het is prima als ik ergens op de route een keer verschijn. Na 1 1/2 uur volg ik met de auto en in het bos is het een Hollandse enclave van Oranje shirtjes die wandelend dan wel fietsend omhoog gaan. Om de paar km staan verzorgingstenten van het KWF waar men te eten en drinken krijgt en gemasseerd kan worden. Ik vind het een crime om omhoog te rijden op de smalle bosweg met wandelaars, fietsers die wandelaars passeren en dan nog tegemoetkomende auto’s en renners die afdalen met 80 km/uur. Ik ben blij als ik de parkeerplaats van Chalet Reynard nader (zonder iemand te hebben gehinderd of zelfs geraakt) en George ook fietsend bovenkomt! Mooie timing. George voelt zich relatief goed; het was zwaar maar te doen. “Als ik boven ben ga ik nog een keer via Sault omhoog” meldt hij. Waaat? Wat een gekkie! Haha, hij wil natuurlijk net een tandje meer doen dan ik hier heb gedaan.
Halverwege het maanlandschap wacht ik hem nog een keer op om daarna bij Chalet Reynard vast crèpejes, energiedrank en water te bestellen. George haalt vlot de top, daalt weer af en samen lunchen we in het zonnetje. Nu is het voor hem verder afdalen via de geleidelijke weg naar Sault en weer omdraaien voor de 2e klim van de dag. Wat ongelooflijk zwaar! Er zijn mensen die de berg van alle drie de kanten in een dag beklimmen. Daarvoor moet je je minstens 20 dagen van te voren aanmelden. Dan ontvang je een soort stempelkaart en moet je die op drie plaatsen laten afstempelen. Daarna hoor je bij het selecte gezelschap..
Ik rijd weer naar ‘huis’ en nestel me met boek, thee en chocola op ons terrasje met uitzicht op de Ventoux. Beentjes van me af en genieten maar! George laat weten dat hij veilig afgedaald is naar Sault en nu aan de 26 km lange klim begint. Na een uur meldt hij dat het hem vies tegenvalt…er komt geen eind aan het klimmen. Bij Chalet Reynard rust hij even uit maar durft ook niet te lang te pauzeren; de spieren moeten niet te stijf worden. Nu is het George die op zijn tandvlees de laatste 6 km volbrengt. Kruipend gehaald, meldt hij dodelijk vermoeid maar trots. Na 8 uur op  pad te zijn geweest en bijna 3.000 hoogtemeters te hebben gemaakt, komt hij veilig thuis. Net op tijd om vanaf ons terras de donkergrijze wolken rond de top te zien samenpakken.