Maandag, marktdag en wandelen bij de Dentelles de Montmirail

‘ En hebbe ge gisteren verloren gereden’ ? Hù wat? Of ik gisteren niet verdwaald was, vragen de aardige Belgen tijdens het ontbijt. We lachen weer om deze heerlijke typisch Belgische uitdrukking. 
Maandag, marktdag in Bedoin! Het is lekker stad-weer met zo’n graad of 24 en ik trek een gezellig jurkje aan, zonnebril op en een rieten mand aan de arm. En ik heb een to do list! George verkiest het terrasje bij de gite met uitzicht op De Berg boven de markt. Ook leuk.
De markt lijkt wel een ontmoetingsplaats voor gepensioneerden uit Nederland, België en Frankrijk. Sjonge, ik ben echt een van de jongste hier! In groepjes lopen ze over de markt of zitten op de terrassen. Ik vind een mooie sjaal voor Greet; voor de meiden wat leuks (nog een surprise girls, mochten jullie dit lezen) en voor Nicole mijn fysiotherapeut waar ik dinsdag voor het laatst kom een fles olijfolie van de Ventoux. Wel zo toepasselijk als je ‘patiënt’  als afsluiting van haar revalidatie de Ventoux is opgefietst. In de lokale fietswinkel trakteer ik mezelf op een leuk fietsshirtje van de Ventoux. Ik had ‘m vorige week maandag al gezien maar toen braaf laten hangen….eerst de berg op, dan de beloning. Stel je voor dat je zo’n shirtje koopt en je redt het niet. Haha, die trek je dan nooit meer aan van schaamte. De zon is inmiddels verdwenen en de zwarte hemel barst net los voor ik in de auto zit. Da’s nou weer jammer.

George heeft twee uur lekker boekjes zitten lezen over de Ventoux. Hij is een soort van geobsedeerd door de berg en verliest zich heerlijk in verhalen over de Ventoux van andere geobsedeerden.

Het is weer droog en we besluiten te gaan wandelen rond de Dentelles. Een kam van grijze rotsen die hoog oprijzen aan de rand van de Vaucluse; erg populair bij rotsklimmers. We zijn eigenlijk niet zo goed voorbereid qua route en beginnen aan een pad dat bijna loodrecht de berg opgaat. Kan niet goed zijn zegt de chef. Klopt, na 500 meter komen we weer op de weg die we gewoon hadden kunnen volgen. Haha…We lopen langs prachtige loodrecht oprijzende grijze rotspieken en als we op een gegeven moment de rotsen ook voor en achter ons hebben zijn we tussen de wijngaarden beland die hier heel beschut liggen. Het is prachtig groen en het doet ons denken aan de intens groene rijstvelden in Thailand die ook zo in de bergen lagen. Heel fotogeniek! Na ruim een uur wandelen bereiken we een punt waar we niet meer snappen hoe we verder moeten. We besluiten de stijgende weg het bos in te volgen die naar de rotsen leidt. Daar achter ergens staat de auto….Na 20 min stijgen wordt het opener en wordt het lopen meer klauteren. We zijn nu echt op de rotsen en het uitzicht is meer dan fantastisch. George zijn hoogtevrees gaat hem parten spelen en ik klauter een stukje vooruit om de boel te verkennen en maakt vast foto’s. Ik kan George niet overtuigen dat het best te doen is dus we keren en klauteren en lopen de route nu in omgekeerde volgorde. Ook geen straf. Ook nu weer donkere wolken achter ons en wat gerommel. Getver, toch geen onweer. We versnellen onze pas en geven elkaar opdracht grotjes te zoeken of overhangende rotsblokken waar we eventueel onder kunnen schuilen. We komen weer bij de druivenplukkers en bedenken dat we wellicht een lift kunnen krijgen als het weer te slecht wordt. De plukkers zijn klaar voor vandaag en het smalle karretje wat precies tussen de druivenstokken past is nu volgeladen met blauwe druiven. Het haalt ons in en bij het ‘ boederij-fabriekje’  wordt de laadbak op een kleine lopende band gekiept en zo verdwijnen de trossen naar binnen. We praten nog wat met een van de plukkers: een Roemeense man die hier voor het minimum loon een paar weken plukt. Hij heeft gratis onderdak met andere plukkers bij de boerderij en heeft het duidelijk goed naar zijn zin en vindt het leuk ons wat over zijn leven te vertellen. Die 10 minuten ‘vertraging’ zorgen ervoor dat we net te laat bij de auto zijn en de stortbui over ons heen krijgen. Voor de tweede keer nat vandaag. De terugweg is echt een fantastisch mooie rit over kleine weggetjes en George heeft al helemaal bedacht dat die ook gefietst moeten worden. We moeten maar een week bijboeken geloof ik, dat gaat allemaal deze vakantie niet meer lukken.
Thuis is de pasta met verse tomatensaus en heel veel parmezaan zo gemaakt. We genieten ervan met uitzicht op de top van de Ventoux die oplicht in de laatste zonnestralen van vandaag. 
Morgen gaan we ‘het kreng’ weer op, nu van de derde kant, vanaf Malaucene…..Dan is de trilogie compleet.